Model stresu Niebycylina w adaptacji Franusa
Nakreślony powyżej model stresu przedstawia zależność między funkcjonowaniem jednostki, a wpływem otoczenia (środowiska) na to funkcjonowanie. Z modelu wynika, że czynniki stresowe przejawiają się w przedziałach ekstremalnych. Te przedziały ogranicza z jednej strony maksymalizacja wymagań, aż do nadmiernych przeciążeń, a z drugiej strony minimalizacja bodźców, aż do deprywacji sensorycznej. Pomiędzy tymi dwiema granicami znajduje się sfera działania człowieka podzielona na sferę niezawodności i dwie subsfery błędów. Sfera niezawodności to sfera optymalna, czyli bezstresowa. Przekroczenie progów tej sfery wiąże się z koniecznością zmiany struktury działania, co powoduje stres, o czym świadczą pojawiające się błędy. Miejsca powyżej i poniżej strefy błędów to górny i dolny próg wydolności (tolerancji stresu). Ich przekroczenie powoduje zaburzenie dotychczasowej struktury działania. Takie granice, są specyficzne i inne dla każdej osoby. Mogą się również zmieniać pod wpływem czynników zewnętrznych, które mogą działać korzystnie jak i niekorzystnie. Pod uwagę należy brać zmęczenie jednostki, jej motywacje, poziom aspiracji, samopoczucie, stan zdrowia jak również wiek i wiele innych (Terelak, 2001).
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.