www.eprace.edu.pl » temperament-a-stres » Regulacyjna Teoria Temperamentu

Regulacyjna Teoria Temperamentu

Zagadnienie temperamentu interesowało badaczy od dawna. Jednym z ośrodków, który prowadził intensywne badania nad nim był Uniwersytet Warszawski. Tu rozwój badań przebiegał pod silnym wpływem typologii Pawłowa. Badania prowadzone pod kierunkiem profesora Strelaua inspirowane były zarówno wynikami badań rosyjskich naukowców, jak i rozwijającymi się intensywnie w latach pięćdziesiątych oraz sześćdziesiątych teoriami oraz badaniami nad zjawiskiem temperamentu w Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych. W wyniku wielu badań powstała Regulacyjna Teoria Temperamentu łącząca w sobie najważniejsze teorie oraz dane empiryczne.

Teoria ta zorientowana jest na osoby dorosłe, należy do teorii przyczynowych, postulujących wielowymiarową strukturę temperamentu. Zakłada ona, że temperament przejawia się we wszystkich rodzajach zachowań człowieka (Strelau, 1998).

Jednym z podstawowych twierdzeń teorii jest twierdzenie, że temperament odnosi się do formalnych cech zachowania. Cechy temperamentalne ujmowane są z punktu widzenia wzajemnych związków jednostki i środowiska, w których najważniejszą rolę regulacyjną odgrywa aktywność własna człowieka. Definicja temperamentu brzmi następująco: „Temperamentem nazywamy podstawowe, względnie stałe cechy osobowości, odnoszące się przede wszystkim do formalnych charakterystyk (energetycznych oraz czasowych) reakcji i zachowań. Cechy te ujawniają się już we wczesnym w dzieciństwie i mają swój odpowiednik w świecie zwierząt. Temperament, choć pierwotnie uwarunkowany wrodzonymi mechanizmami neurobiochemicznymi, podlega powolnym zmianom pod wpływem dojrzewania i specyficznych dla jednostki oddziaływań między genotypem a środowiskiem” (Strelau, 1998 str. 182).



Podrozdzialy w tym rozdziale:


Struktura temperamentu


Podstawowe typy osobowości


komentarze

Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.